Contacts

92 Bowery St., NY 10013

thepascal@mail.com

+1 800 123 456 789

Nieuwsbrief 1 “werkbezoek” Oeganda

Beste lezer,

Inmiddels ruim een week thuis, het was echt even weer “landen”…..twee zoóóó verschillende landen/culturen/levens….wij mochten 10 dagen lang in Oeganda zijn, bij mensen die we in ons hart hebben gesloten. Het waren intensieve, maar zeer bijzondere dagen met een lach en een traan. Het heeft ons weer doen beseffen hóe goed we het hebben in Nederland en weer de motivatie gegeven om voor de volle 100% ons in te gaan zetten voor de allerarmsten in Kampala. Wat we gezien en gehoord hebben raakte ons weer diep. Ze hebben onze hulp vanuit Nederland keihard nodig, en het verandert oprecht levens! Ook zijn we weer onder de indruk geraakt van de passie en inzet van Florence en haar team, wat een powervrouwen! Zij zetten zich met hart en ziel in om tienermeisjes in zichzelf te laten geloven, hoop en liefde te geven en bij te sturen waar nodig. Onvoorwaardelijke liefde, terwijl ze zelf ook haast niets hebben.…maar in vast vertrouwen op God! Wat kunnen wij daar veel van leren en een voorbeeld aan nemen. Delen in alles, dat het je wat mag kosten…..

Eigenlijk willen we zoveel vertellen en doorgeven, al kunnen we nooit helemaal overbrengen hoe het er daar aan toe gaat. Je moet het echt zien, ruiken, voelen, ondergaan….en dan nog is het moeilijk je in te leven hoe daar te overleven. Een stad waar 2 miljoen mensen wonen, met grote sloppenwijken en weinig werkgelegenheid. Geen werk, geen geld….geen overheid die bijspringt. Geen geld….dan geen eten, scholing, medische zorg of huisvesting….hopelijk heb je dan familie die bij kan springen. Kinderen zijn je oudedagvoorziening, geen pensioen of AOW. Vandaar ook dat mensen vaak meerdere kinderen hebben, met altijd in hun achterhoofd dat er van de bijvoorbeeld 6 kinderen de kans groot is dat er 2 jong overlijden vanwege de slechte leefomstandigheden en geen geld voor medische zorg. Jongeren daar hebben veel respect voor de ouderen, en zullen altijd met elkaar hun ouders ondersteunen van het weinige dat ze zelf hebben. Het leven in Oeganda is na corona een stuk duurder geworden, en de lonen zijn laag. We spraken een verpleegkundige die ons kwam ophalen met de “taxi”. Hij vertelde ons dat hij elke avond na zijn werk in het ziekenhuis taxiritjes deed, ook heel de zaterdag en zondagmiddag en avond…. zondagmorgen ging hij naar de kerk en bleef dan nog 2 uurtjes bij zijn gezin om daarna weer te gaan rijden. Dit alles is nodig om rond te kunnen komen en zijn kinderen naar school te laten gaan. Ook vertelde hij dat hij samen met zijn broers en zussen zijn ouders onderhield. Zo werkt deze man elke dag van 7.00 tot 22.00 uur, en hij klaagde niet. Respect!! Zo verdient hij in totaal zo’n €600 in de maand. Wonend in een huis waar je geen water uit de kraan kunt drinken en je behoefte moet doen boven een gat in de grond……

Terug weer naar ons project…..hoe bijzonder om daar aan te komen de eerste keer. Natuurlijk wisten we hoe het eruit zag dmv foto’s en filmpjes, maar om daar dan opeens in levende lijve te staan, echt geweldig….een kippenvel-moment. In nog geen jaar tijd hebben ze daar iets moois neergezet, ongelofelijk!! En wat een bedrijvigheid, kindertjes lopen te spelen op het ommuurde terrein, tienermeisjes zijn aan het schoonmaken, handwerken, sieraden maken, er lopen wat kippen en geiten rond en de bewaker houdt een oogje in het zeil. Wat een “huiselijk” plaatje….en dat wij daar getuigen van mogen zijn….hoe dan? Gods wegen zijn ondoorgrondelijk! 

Deel 2 van ons werkbezoek volgt snel. Niet teveel in één keer 😉